Nadzieja.... Po piaszczystej drodze szła niziutka staruszka. Mimo tego, że była już bardzo stara szła tanecznym krokiem, a uśmiech na jej twarzy był tak promienny, jak uśmiech młodej, szczęśliwej dziewczyny. Nagle dostrzegła przed sobą jakąś postać. Na drodze ktoś siedział, ale był tak skulony, że prawie zlewał się z piaskiem. Staruszka zatrzymała się, nachyliła nad niemal bezcielesną istotą i zapytała: - Kim jesteś? Ciężkie powieki z trudem odsłoniły zmęczone oczy, a blade wargi wyszeptały: - Ja? ... Nazywają mnie smutkiem - Ach! Smutek! - zawołała staruszka z taką radością, jakby spotkała dobrego znajomego. - Znasz mnie? - zapytał smutek niedowierzająco. - Oczywiście, przecież nie jeden raz towarzyszyłeś mi w mojej wędrówce. - Tak sądzisz... - zdziwił się smutek - to dlaczego nie uciekasz przede mną. Nie boisz się? - A dlaczego miałabym przed Tobą uciekać, mój miły? Przecież dobrze wiesz, że potrafisz dogonić każdego, kto przed Tobą ucieka. Ale powiedz mi, proszę, dlaczego jesteś taki markotny? - Ja... jestem smutny. - odpowiedział smutek łamiącym się głosem. Staruszka usiadła obok niego. - Smutny jesteś... - powiedziała i ze zrozumieniem pokiwała głową. - A co Cię tak bardzo zasmuciło? Smutek westchnął głęboko. Czy rzeczywiście spotkał kogoś, kto będzie chciał go wysłuchać? Ileż razy już o tym marzył. - Ach... wiesz... - zaczął powoli i z namysłem - najgorsze jest to, że nikt mnie nie lubi. Jestem stworzony po to, by spotykać się z ludźmi i towarzyszyć im przez pewien czas. Ale gdy tylko do nich przyjdę, oni wzdrygają się z obrzydzeniem. Boją się mnie jak morowej zarazy. - I znowu westchnął. - Wiesz..., ludzie wynaleźli tyle sposobów, żeby mnie odpędzić. Mówią: tralalala, życie jest wesołe, trzeba się śmiać. A ich fałszywy śmiech jest przyczyną wrzodów żołądka i duszności. Mówią: co nie zabije, to wzmocni. I dostają zawału. Mówią: trzeba tylko umieć się rozerwać. I rozrywają to, co nigdy nie powinno być rozerwane. Mówią: tylko słabi płaczą. I zalewają się potokami łez. Albo odurzają się alkoholem i narkotykami, byle by tylko nie czuć mojej obecności. - Masz rację - potwierdziła staruszka - ja też często widuję takich ludzi. Smutek jeszcze bardziej się skurczył. - Przecież ja tylko chcę pomóc każdemu człowiekowi. Wtedy gdy jestem przy nim, może spotkać się sam ze sobą. Ja jedynie pomagam zbudować gniazdko, w którym może leczyć swoje rany. Smutny człowiek jest tak bardzo wrażliwy. Niejedno jego cierpienie podobne jest do źle zagojonej rany, która co pewien czas się otwiera. A jak to boli! Przecież wiesz, że dopiero wtedy, gdy człowiek pogodzi się ze smutkiem i wypłacze wszystkie wstrzymywane łzy, może naprawdę wyleczyć swoje rany. Ale ludzie nie chcą, żebym im pomagał. Wolą zasłaniać swoje blizny fałszywym uśmiechem. Albo zakładać gruby pancerz zgorzknienia. - Smutek zamilkł. Po jego smutnej twarzy popłynęły łzy: najpierw pojedyncze, potem zaczęło ich przybywać, aż wreszcie zaniósł się nieutulonym płaczem. Staruszka serdecznie go objęła i przytuliła do siebie. - Płacz, płacz smutku. - wyszeptała czule. - Musisz teraz odpocząć, żeby potem znowu nabrać sił. Ale nie powinieneś już dalej wędrować sam. Będę Ci zawsze towarzyszyć, a w moim towarzystwie zniechęcenie już nigdy Cię nie pokona. Smutek nagle przestał płakać. Wyprostował się i ze zdumieniem spojrzał na swoją nową towarzyszkę: - Ale... ale kim Ty właściwie jesteś? - Ja? - zapytała figlarnie staruszka uśmiechając się przy tym tak beztrosko jak małe dziecko - JA JESTEM NADZIEJA! za via: smutek.1k.pl

PAWEŁ I GAWEŁ......po śląsku========== Uwe i Wili w jednym stoli domie Uwe na wierchu,Wili na dole I dycko razym se mieszkali, sfady nie mieli, ani se nie prali. Bo Wili to chłop diobelsko spokojny, nie cisł se nigdy ku sfadzie do wojny. Dycki gazeta czytoł, albo groł w szkota, albo se legnął, jak na stary lata. We swojej izbie na wierchu, był w niebo wzięti, Jak mioł co lubieł, czyli spokój świenty. Uwe w tyj chałupie, na dole mioł izba, i choć do tygo nie chcioł se prziznać, głupek z niego był fest porąbany, myśliwca udowoł dycki nad ranym. Trąbieł w gon sygnały, chytoł haziki, na fazany strzyloł i na inny ptoki. Biydok Wili przez ty wyrobianie, głowa mioł wielko, jak na jesiyń banie. Wali po prośbie, Uweczku kochany, być tak trocha ciszi, na każdym ranym, bo żyje se ciężko, i usnyc nie idzie, czamu rojbrujesz tak przez całi tidzień? A Uwe na to: „ Ciś stąd głupio mołpo , przeca se mogą robić co chca z moim chałupom”. Mozno ze dwa tydnie od zdarzynia tygo, w tyj chałupie dzioło se coś blank inkszygo. Uwe se jeszcze pod pierziną grzeje, a mu se na łeb coś z gipsdeki leje. Beztuż jaśni zmierzły i gały otwiyro, a tu już mokre Mo cały wyro. Wali na góra, fest znerwowany, że nie może poleżeć nad ranym. Klup! A dzwyrza zawrzyte. Przez dziurka kuknoł, i prawie z nerwów zaroz nie puknoł. Co zejrzoł? Woda? Co to je? – se pyto Czymu ti Wili w chałupie ryby chytosz? Na co ci woda w izbie i guminioki? Po co wędki, kibel, hoczyki i chroboki? A Wiluś na to : „ Ciś stąd głupio mołpo, przeca se mogą robic co chca z moją chałupom” Taki ze bajeczki tyj morał płynie: Co komu do jemu,to jemu do komu, Ty pieruński giździe,joch jest w swoim domu.... ...autor NN...

OKULARY....po śląsku.=============== Loto, tyro Pan Hilary,i do dekla już mu piere, bo kaś ten boroczek stary, posioł swoje brely . Szuko je w galotach, kabot obmacuje poprzewrocoł szczewiki, psinco znejduje. Bajzel w szranku i w bifyju a już drepce ku antryju. Kurde woło,kurde bele ktosik rąbnął moje brele . Przewraco szlezung i pod nim filuje, borok se wnerwił, gnatów już nie czuje . Szuko w kafloku, kopie w kredensie, glaca spocono, cały se trzynsie. Diabelskie berle na amym kajś wcięło, za oknym już downo blank se ściemnieło. Naroz do zdzadła zaglądo Hilary, aż mu po puklu przefurgły ciary. Patrzy na kichol, po łebie se puko, bo znejdły se brele, co ich tak szukoł. Czy to nie ma gańba, no powiedzcie sami, mieć brely na nosie, a szukać godzinami...? ...autor NN...